رورولي --- (افسانه)----ليک :- محمد الياس طوطه کان ملاکنډ خيبر پښتونخوا
سليم د مور په غېږه کښې وۀ چې پلار يې مړ شو اوس د هغۀ د پالنې ذمه واري د هغۀ د مشر رور جواد په اوږو راغله ـ جواد د خپل کشر رور سره دومره مينه لرله چې د هغۀ د لاسه يې وادۀ هم ځکه نۀ کولو چې هسې نه سبا راته ښځه د رور سره د ښېګړې په لار کښې خنډ جوړ شي ـ
جواد به په کلي کېښ د خټې ګټې مزدوري کوله او په خپل کشر رور سليم به ې سبق وئيلو ـ سليم چې لسم پاس کړو نو په پوليسو کښې برتي شو ـ او بيا ډېره زر يې د انسپکټر عهدې ته ترقي اوشوه ـ جواد چې کله خپل رور کامياب اوليدو نواوس يې په خپله هم واده اوکړو او خپل رور له هم ـ
د ودونو نه پس څه ورځې خو د دواړو روڼو ډېرې په خوشحالۍ سره تېرېدې خو بيا لږه موده پس د ښځې په چغلو باندې د سليم په زړۀ کښې د خپل رور دپاره کينه او بغض زياتېدۀ ـ هر وخت به يې ورته تندے د کرښو نه ډک کړے وۀ ـ د هغې نتيجه دا اوخته چې اول خو يې ترې کور بېل کړو بيا تردې حده رااوورسېدو چې د يو بل سره يې تګ راتګ هم ختم شو ـ
د تګ راتګ ختميدو نه څه ورځې وړاندې جواد د خپل ځوي د علاج په لړ کښې د خپل رور سليم نه اتۀ زره روپۍ قرض کړې وې د سليم ښځۀ چې د دې نه خبر شوه نو مچۍ پرې راپارې شوې او خاوند ته په وېنا سر شوه چې تۀ دې ايله بيله دغه خوارچس رور له قرض ورکوے؟ هغۀ خو نه د چا د ښې دے او نۀ ـ ـ ـ
سليم د ښځې خبره چېرته غورزوله ـ او نن يې په ډک بازار کښې د خلقو د مخې د خپل رور ګريوان ته لاس واچولو ـ او ورته يې اووې چې بس زۀ نور تا ته صبر نۀ شم کولې ـ ماله مې خپلې اتۀ زره روپۍ راکړه ـ
د جواد سره دومره روپۍ چېرته وې ځکه چې نۀ خو د هغۀ ښۀ کاروبار وۀ او نۀ سرکاري نوکري،بس د خټې ګټې مزدورۍ ته ناست وۀ ـ هغۀ سليم ته اووې چې اوس خو راسره نشته او خېر دے يو څو ورځې پس به زۀ تاله ستا قرض واپس درکړم ـ خو سليم چېرته منله ـ او ډېره په ترخه ژبه کښې يې ورته اووې چې ځه مړه تا خو د خوند نه خبره ويستلې ده ـ ماله مې خپله قرضه هم نن پکار ده ـ
جواد هم خپله بې عزتي نۀ غوښتله او د ښځې سره يې د هغې د کالي د خرڅون په باره کښې خبره اوکړه ښځې يې د جواد خبره اومنله ـ جواد بيا سليم ته اووې چې زما خو هسې هم نور وس نۀ کيږي خو بس د ښځې کالې مې دے په بل چا به يې خرڅوم جو تۀ يې واخله ـ خېر دے تاله به يې لږ ارزان درکړم ـ خپل قرض به ترې هم واخلې ـ او څه لږې ډېرې روپۍ به پکښې ماته هم ميلاؤ شي ـ څه ماته ګوډه به پرې اوکړم ـ سليم چې دا خبره واورېده نو سترګې يې پرې رااوويستې او ورته يې اووې چې زما سره ښۀ ډيرې روپۍ دي خو بس تا نه يې هسې اخلم او کالې درنه نۀ اخلم ـ خپل بندوبس په خپله کوه ـ ماته صرف زما قرض واپس کړه ګنې نو ـ ـ ـ جواد ورته اووې چې ښۀ ده زۀ به کالې په بل چا خرڅ کړم خو تۀ به راته لږ صبر کوې ـ خو سليم صبر چېرته کولو ـ د قرض نۀ واپس کولو په وجه يې په خپل رور باندې په څوکۍ کېښ درخواست اوکړو ـ پوليسو جواد اونيولو او څوکۍ ته يې راوستلو ـ
حوالدار د جواد نه د سليم د قرض د نۀ واپس کولو تپوس اوکړو ـ چې په دې کښې د جواد د سترګو نه اوښکې روانې شوې او په غريو نيولي اواز کښې يې رور ته اووې ـ
سليم-ستا خو د پالنې هم څوک نۀ وو تۀ ما د دې ورځې دپاره لوے کړےوے ؟ په تا باندې دا سبق د دې ورځې دپاره وئيلې وۀ؟ چې تۀ به نن زما سره دا سلوک کوے؟ د جواد لا دا خبره په خوله کښې وه چې حوالدار د سليم نه تپوس اوکرو سليمه! دا رښتيا دي؟
سليم په ټيټو سترګو اقرار اوکړو او وې وئيل چې "آو" حوالدار صېب دا بالکل رښتيا دي زما د پلار د وفات نه پس زما پالنه زما دې مشر رور کړې وه او سبق يې راباندې هم وئيلې دے،په دې خبره زۀ نۀ پوهېږم چې د يو پوليس حوالدار په سترګو کښې اوښکې څه رنګې راغلې بس د جواد په ځاے يې په سليم ګزارونه شروع کړۀ او ورته يې اووې چې دوؤسه،بې غېرته،نمک حرامه،ستا د ښځې په يوې اشارې د خپل رور د ژوند ټولې ښيګړې هيرې کړلې؟،
سليم چې دا واورېده نو د حقيقت سترګې يې پرانستې شوې او د خپل رور ښيګړې ورته يادې شوې ـ خپل رور ته ورترغاړه وتو او چغې يې کړې چې روره ما معاف کړه ـ زما نه ډېره غټه غلطي شوې ده ـ
هم په هاغه ځاے کښې د دواړو روڼو روغه جاړه اوشوه ـ سليم چې کور ته راغے نو خپله ښځه يې پوهه کړه ـ چې کۀ تۀ زما سره ژوند تېروې نو زما د رور به عزت کوې او ډير خيال به يې ساتې ګنې نو بيا دې خپله مخه شړه ـ اوس جواد او سليم يو ځلې بيا د خندا او خوشحالۍ نه ډک د رورولۍ ژوند تېروي ـ او دواړه د يو بل هر قسمه امداد کوي ـ بلکې اوس خو هغوي د يو بل سره بيا دومره خواږۀ شوي دي چې خلق په کلي کښې د هغو د رورولۍ مثالونه ورکوي ـ
🌷 🌷 🌷